Wstęp - pierwotne oznaczenie „rosy“ teter

Oznaczenie „Rosy“ tetry jest używane w literaturze od lat, i to według najpowszechniejszego gatunku tej grupy, którym są tetryMegalamphodus rosaceus (dawniej oznaczane jako Hyphessobrycon ornatus). W tej grupie jest dzisiaj około 30 blisko lub daleko spokrewnionych gatunków wcześniejszego rodzaju Hyphessobrycon. Ten jest według nowego przetworzenia przemianowany na Megalamphodus. Niektórzy autorzy do tej grupy zaliczają także przedstawicieli rodów pierwotnych Pristella, Pseudopristella.

Zmiany taksonomiczne i ich wpływ na akwarystykę

Niestety akwarystów dotyka dla nich nieprzyjemne przemianowanie rybek akwariowych. Początkowo były to danio, potem zbrojniki, a w zeszłym roku grupa 13 naukowców po 6-letniej pracy opublikowała swoje wnioski (nad którymi jednak nadal się pracuje). Tak więc początkowo fantomowe tetry zwane rodzajem Megalamphodusa następnie przemianowane na Hyphessobrycon,wracają do pierwotnego oznaczenia Megalamphodus.

Propozycja praktycznego podziału: grupa „teter z wiśniową plamą” i „bentosi”

Z punktu widzenia ichthyologicznego, pokrewieństw między poszczególnymi rodami tej grupy wydaje się to logiczne. Z punktu widzenia akwarysty wydaje mi się logiczniejsze stworzenie węższej grupy „rosy” tetry, do której należałyby dwa kręgi gatunków. Pierwszym są tzw. tetry z wiśniową plamką, drugim są natomiast przedstawiciele grupy „bentosi”. U obu grup tych rybek pojawia się bardziej lub mniej wyraźne czerwono-różowe zabarwienie ciała, które jest dominujące i przyciąga uwagę obserwatora już przy pierwszym spojrzeniu.

Pewnie jednak np. Pristella maxillarisw stadzie hodowane w akwarium raczej niż przyciągać różowym kolorem, tworzy wrażenie zwykłej srebrzystej rybki. Przedstawiciele rodzaju Pseudopristellanie są w akwarystyce powszechne, spotykamy się z nimi zazwyczaj w importach, jako tzw. domieszki (Beifänge). Ich hodowla jest wciąż owiana tajemnicą. Grupa fantomowych tetra jest z kolei różna zarówno pod względem zachowania w akwariach, jak i sposobu hodowli.

W ostatnich latach pojawiła się cała gama importów rybek, które są sobie bardzo podobne i w mniejszym lub większym stopniu przypominają wcześniej cytowane rybki. Mają jednak szereg różnic i można tylko przypuszczać, że wśród tych nowości znajdzie się zarówno cała gama „dobrych” nowych gatunków, jak i również szereg kolorowych wariantów już znanych mieszkańców naszych akwariów.

Tetry z plamienkiem wiśniowym - Opis poszczególnych gatunków:

Trzy z ponad 30 opisanych gatunków „rosy” tetry są znane pod wspólną nazwą tetry z wiśniową plamką (niem. Kirschflecksalmler) lub tetry – krwawiące serce (bleeding–heart). Ich dorośli osobnicy są zawsze większe niż inne „rosy” i wzajemnie można je łatwo rozpoznać po wspólnym charakterystycznym znaku – czerwonej plamce w środkowej części ciała za płetwą piersiową. Jak dotąd nie wiadomo, aby ta plamka pojawiała się u innych teter.

Hodowla tych ryb jest całkiem bezproblemowa, jeśli mamy do dyspozycji większe (przynajmniej 100-litrowe) akwaria.

Roušką tajemniczości wciąż owiana jest problematyka hodowli tych ryb. Sam nie znam akwarysty, który by udowodnioną hodował te ryby.

1. Długopłetwa tetra z wiśniową plamką. Tetra Perez.

To jest tetra, która jest ozdobą każdego dużego towarzyskiego akwarium. Szczególnie dorosłe samce są pięknie ubarwione z wyraźnie wydłużoną płetwą grzbietową. Stoją w grupkach w akwarium. Spokój jest jednak tylko pozorny. W każdej takiej grupie panuje ścisła hierarchia, w której każdy członek grupy musi wywalczyć swoją pozycję.

Wiele lat znany był tylko jeden przedstawiciel tej grupy – w ostatnich latach dołączyły do niego jeszcze dwa nowe gatunki.

Pierwszy – Megalamphodus erythrostigmusbył po raz pierwszy opisany w 1943 roku przez pana Henry'ego W. FOWLERA.

Pochodzenie oznaczenia

Czasami podaje się nazwę tetra Pereza, według właściciela formy eksportowej, który po raz pierwszy wprowadził rybkę na rynki światowe. Pochodzi z dorzecza Amazonki w okolicach Leticii i Tabatingi, gdzie spotykają się granice Brazylii, Kolumbii i Peru.

Mimo to pozostała praktycznie nieznana, aż do roku 1956, kiedy to została ponownie opisana przez holenderskiego akwarystę i ichtiologa J.J. HOEDEMANN-a z Królewskiego Muzeum w Amsterdamie. Nazwał tę rybkę Hyphessobrycon rubrostigma. Ostateczne nazewnictwo otrzymała dopiero w 1972 roku, kiedy francuski ichtiolog Dr. J. GÉRY stwierdził, że chodzi o dwa identyczne nazewnictwa tej samej ryby. Zalecił używanie pierwszego nazewnictwa. Już na zalecenie GÉRY'ego użył w 1970 roku prof. STERBA w swojej publikacji oznaczenia Hyphessobrycon erythrostigma.

I choć obecnie są to już całkiem powszechne ryby akwariowe znane z lat 50. i 60., dopiero w 1965 roku zostały ostatecznie określone przez Dr. J. GÉRY'ego na podstawie odłowów z Rio Preto, które przeprowadził Harald SCHULTZ.

Igarapé Preto znajduje się około 60 km od wspólnych granic Brazylii, Kolumbii i Peru, należy do dorzecza Rio Solimoes. Tutaj rybka żyje w małych strumykach z czarną wodą w towarzystwie neonów ogólnych, Paracheirodon innesi.

Dlatego można przypuszczać, że podobne warunki będą obowiązywać dla hodowli obu gatunków. WEITZMAN (1997) próbował hodować rybki w warunkach podobnych do tych dla neonków, ale bezskutecznie. BAENSCH i RIEHL (1992) podają, że hodowla w niewoli się nie powiodła. STERBA (1987) z kolei twierdzi, że hodowla jest łatwiejsza u Hyphessobrycon socolofia że dla obu rodzajów obowiązują podobne warunki do hodowli. Narybek może wylęgnąć się w ciągu 24 godzin, po 48-60 godzinach możemy zaobserwować pływanie. Te dane czasowe zależą jednak również od temperatury wody. Ten gatunek często wykazuje znaczną zmienność w intensywności i odcieniu ubarwienia. Najlepsze zabarwienie osiągają na ciemnym piaszczystym podłożu, niektórzy fotografowie używają nawet bezpośrednio czarnego podłoża.

Odchow

Snem chyba każdego akwarysty, który tę rybkę w domu hoduje, jest jej rozmnażanie. Uważam, że w zatrzymanie jeszcze do udanego wychowu nie doszło. Przynajmniej nie w Czechach. Do próby rozmnożenia w przeszłości użyliśmy hypofizy karpia, po której rybki wielokrotnie się tarły. Ikry jednak nie były zapłodnione, krótko po tarle zbielały i spleśniały.

Drugi prób pobrania próbki wykonałem następująco. Rybki pozostawiłem w 90-litrowym zbiorniku zwykle urządzonym, w tym piaszczystym dnie, które w 2/3 było pokryte roślinami, głównie brązowym skrzydlatym (Microsorum pteropus) i mchem jawajskim (Vesicularia dubyana).

Obok stada Megalamphodus erythrostigmus (dwa samce – jeden dominujący i drugi submisywny – oraz cztery samice) umieściłem w akwarium około 8 gupików (Poecilia reticulata). Gupki pływały głównie pod powierzchnią i praktycznie nie zakłócały dużym tęczankom ich zalotów. Raczej swoim beztroskim pływaniem dodawały im poczucie bezpieczeństwa w akwarium. Są to okoliczności znane wielu hodowcom drobnych południowoamerykańskich cichlid, które w obecności pawich oczu tracą płochliwość i łatwiej się tarło.

Rybki tarły się w stadzie, oczywiście w tych warunkach i przy zwykłej wodzie z kranu w akwarium, do dalszego rozwoju ikrów ponownie nie doszło. Własnego tarła jednak nie zaobserwowałem – ze względu na moją profesję jestem od rana do wieczora w pracy. Tarło poznałem tylko po tym, że napełnione samice straciły pierwotne oznaki napełnienia, pełniejszego brzuszka i herbacianego zabarwienia jajników.

Uważam, że to jest jednak sposób, jak w przyszłości te ryby hodować także w niewoli. Brakowało mi więcej cierpliwości i przede wszystkim czasu. W tamtym czasie miałem w domu kilka nowości, które skutecznie się rozmnażały, więc wolałem zająć się nimi. Kiedy jednak podobną próbę przeprowadziłem po pewnym czasie ponownie i zamiast piasku użyłem rusztu tarłowego, do tarła już nie doszło.

Tetry Perezowe były w tym środowisku niespokojne, płochliwe. Dlatego uważam, że do tarła potrzebują na dnie piasku. Jest wielu akwarystów, którzy obserwowali tarło w wspólnych akwariach – dominujący samiec broni swojego terytorium, podobnie jak to znamy u piranii. Zakładam, że i moje ryby tarły się w piasku, samiec zmieniał dwie samice, które moim zdaniem były chyba najlepiej przygotowane do tarła. Pozostałe dwie samice nie wykazywały zbyt dużych oznak gotowości do tarła.

2. Krótkołuskowa tetra z wiśniową plamą. Tetra Socolofova.

Drugim rodzajem, który został odkryty w małych strumykach w pobliżu Barcelos w Brazylii był Megalamphodus socolofi. Do USA został zaimportowany w 1971 roku, ale był sprzedawany pod nazwą poprzedniego gatunku. Już wtedy rybki zauważył WEITZMAN w jednym sklepie zoologicznym w Waszyngtonie, rybki wydawały mu się nieco różne od dotychczas znanych tetry Pereza.

Dopiero w 1977 roku opisał je jako nowy gatunek i nadał im obecną nazwę. Ten gatunek można najłatwiej odróżnić od Megalamphodus erythrostigmus przede wszystkim według tego, że dorosłe samce nie mają grzbietowych i ogonowych płetw aż tak wydłużonych. Dlatego czasami gatunek ten bywa nazywany przez akwarystów jako krótkopłetwy. Samce mają grzbietowe i ogonowe płetwy tylko nieco wydłużone, niż mają samice. W porównaniu do poprzedniego gatunku jest ten raczej drobniejszy, nie ma aż tak wyraźnego czerwono-różowego ubarwienia.

Ale i między poszczególnymi przedstawicielami tego gatunku istnieją pewne różnice kolorystyczne, prawdopodobnie w zależności od miejsca odłowu. Można wnioskować o istnieniu większej liczby wariantów kolorystycznych, brakuje jednak dokładniejszego zbadania warunków geograficznych. Możliwe, że można by wtedy rozważyć istnienie więcej rodzajów. Rybki opisane przez WEITZMANA zostały złowione w 1976 roku w okolicach Barcelos. W 1980 roku GÉRY znalazł Megalamphodus cf. socolofitakże w Rio Curuá do Sul około 20 km nad ujściem z Rio Curuá Una. To jest lokalizacja na południe od Amazonki około 50 km na południowy wschód od Santarém. Hodowla według BAENSCHE i RIEHLA (1993) powiodła się.

Sam nie mogę ponownie potwierdzić podobnego stwierdzenia. Znam wielu doświadczonych hodowców, którzy rozmnożyli i wychowali inne wymagające gatunki. Wiele razy próbowali rozmnożyć tę rybkę, zmieniając różne warunki do tarła, w tym karmienie, ale bez efektu. Faktem jest, że samice w niewoli i przy dobrej diecie oraz jakości wody dobrze się napełniają, łatwiej niż u poprzedniego gatunku. Jak to bywa u poprzedniego gatunku, spontanicznie tarły się w towarzyskich akwariach, ale po przeniesieniu do tarlika te zachowania kończą się. Z informacji od przyjaciół wynika, że w przeszłości niektórzy akwarysty z obszaru byłej NRD odnieśli sukces w rozmnażaniu. Osobiście „doświadczyłem” 2x tarła z wychowaniem kilku osobników.

3. Czerwonobrzucha tetra z wiśniową plamą. Tetra Burgesa.

Trzecim rodzajem jest Megalamphodus pyrrhonotus, który opisał dopiero w 1993 roku ichtiolog Dr. Warren BURGESS. Ta rybka pochodzi z północnej części Rio Negro – z Rio Erere. Już wcześniej wiedziano o nowym gatunku (Dr. M.GOULDING) na podstawie wyprawy do obszaru Rio Erere. Jego ujście znajduje się około 130 km w linii prostej na północny zachód od Barcelos. Te dwa miejsca występowania obu ostatnich gatunków nie są aż tak daleko od siebie. Może to być również blisko spokrewnione gatunki, niż się obecnie sądzi. Podstawowa różnica w ubarwieniu w porównaniu do poprzednich to wyraźne czerwone ubarwienie grzbietowych partii, a także fakt, że ciałko jest bardziej wydłużone niż u obu poprzednich gatunków.

Rybki miałem w domu przez kilka lat. Chociaż były w bardzo dobrej kondycji, wesołe, dobrze przyjmowały różnorodne żywe i sztuczne pokarmy, nie zauważyłem zapłodnienia samic. Raczej podejrzewałem rybki, że tarły się na bieżąco w wspólnym akwarium, gdzie było wystarczająco dużo możliwości, głównie duży korzeń porośnięty obficie mchem jawajskim. Ten nieustannie przyciągał dominującego samca, który nie wpuszczał do niego swoich rywali.

Podsumowanie warunków hodowli

Wszystkie te trzy rodzaje to piękne ryby akwariowe. Pierwsze dwa osiągają do 70 mm długości, według niektórych informacji (np. PINTÉR) Megalamphodus erythrostigmusmo że osiągnąć aż 90mm. Megalamphodus socolofi i Megalamphodus pyrrhonotusosiągają zdecydowanie mniejsze rozmiary, które zazwyczaj nie przekraczają 60 mm.

Uwagi dotyczące hodowli i obserwacji z praktyki

Wszystkie te trzy rodzaje mają podobne wymagania dotyczące hodowli. Są to duże akwaria z wystarczającą ilością roślinnych zakątków dla możliwości schronienia. Jakość wody o temperaturze 22-26 °C. W diecie, chociaż są to typowi wszystkożercy, preferują larwy komarów, plankton.

Samce wszystkich gatunków są terytorialne w wieku dorosłym, jeśli warunki w akwarium są odpowiednie, aby pokazać swoje oznaki życiowe. W obecności innych i mniejszych tetr, gdy trzymałem wszystkie trzy gatunki w tym samym akwarium, dominowały samce Megalamphodus erythrostigmus. Być może najbardziej uległe były samce Megalamphodus socolofi.

W każdym przypadku chodzi o ryby, które swoją urodą zachwycą nawet przypadkowych obserwatorów, którzy nie wiedzą wiele o akwarystyce.

Lista obrazów

Dorosły samiec gatunku Megalamphodus erythrostigmus.
Dorosła samica Megalamphodus erythrostigmus.
W akwarium odbywają się częste i nieszkodliwe walki między samcami Megalamphodus erythrostigmus.
W wspólnym akwarium samiec często przyciąga samicę do tarła.
Para dorosłych Megalamphodus erythrostigmus, samica na pierwszym planie.
Dorosły samiec gatunku Megalamphodus socolofi.
Dorosła samica Megalamphodus socolofi.
W warunkach tej około 40-litrowej wyciskarki autor próbował wycisku Megalamphodus socolofi.
Dorosły samiec Megalamphodus pyrrhonotus.
Dorosła samica Megalamphodus pyrrhonotus.
Tetry z plamienkiem wiśniowym to majestatyczne ryby, które nadają się do towarzystwa dużych cichlid, w naszym przypadku skalara.
Samce teter Perezových często przepływają przez akwarium i wzajemnie mierzą swoje proporcje.
Południowoamerykańskie cichlidy są również odpowiednie do towarzystwa tych pięknych tetrazonów.
I pomimo swoją wielkość, głuszec i czereśniowa plama mogą być hodowane razem z mniejszymi głuszczykami.

Grindal

Grindal

Bezpieczne zakupy u nas

Zamawiający

Pytania i komentarze

To może Cię zainteresować